Vandaag hadden we visite uit Appelscha. Our pretty Loki came visiting us in Pieterburen. First we went together to the dogschool (Ronald van Kampen Gedragscentrum & Hondenschool) in Warffum and then playing and playing in Pieterburen. We made this wonderfull movie from this lovely day. Goodnight everybody! Sweet dreams

Zie je het ook? Het liefste snoetje, de liefste uitdrukking van onze Miss Bera? Zij is dan ook echt de allerliefste thuis en ook de hoedster. Miss Bera past op iedereen, trekt je aan je kleding als je mee moet. Zwemt bv om Skaga heen om haar af te flanken als ze te ver gaat. Dat doet ze ook met mij, als we samen zwemmen, dan bijt ze me zachtjes in m’n arm om me mee terug te trekken. Of aan m’n badpak. Soms is het ook wel eens hoogst irritant. Gaan we bv met de camper weg en dat Wim voorruit gaat om de honden alvast in de bus te doen, dan wil Bera nog niet mee. Zij gaat als laatste de deur uit en let op , in dit geval op mij, of iedereen mee is. HKH Freyja II heeft hier ook een handje van, loopt ook het liefst pas mee als ze zeker weet dat het vrouwtje ook meegaat. Maar Frey hangt erg aan me, dus dat is een iets andere reden. Voor Bera is het echt hoeden. Mijn vriendin in Twente, Mieke Boode, wees me erop, toen ze zag dat Bera naast Skaga zwom en haar helemaal in de gaten hield, haar ook af flankte. Gek genoeg dat het dan met schapendrijflessen niet echt met haar lukt. Maar dat is volgens de experts intelligentie van haar, omdat de schapen op les al op een kloetje staan en zij het nutteloos vindt.
Als extraatje een verhaal uit mijn boekje ‘SPUUG’ hieronder. ‘Hulpherder’ Als je het hele boekje wilt bestellen kan dat bij Bol.com

HULPHERDER

Het vrouwtje wil hulpherder worden op de Drentse hei en daarom gaan we naar Uffelte voor een vrijblijvende schapendrijfles. Ik doe m’n oude kleren aan en neem natuurlijk ook alle camera’s mee. Het is wat wisselvallig weer, dus de oude schoenen gaan ook aan en het wind- en regendichte jack gaat in de tas. Veel broodjes in de trommel, want stel je voor, het is wel 1½ uur rijden. De honden staan te trappelen van ongeduld. Ze hebben altijd gelijk door dat er wat aan de hand is. Ook als we echt op reis gaan, dan zijn we meestal al dagen van tevoren van alles aan het regelen en inpakken. En ohohoh, stel je eens voor dat we de meisjes zouden vergeten. Dus gaan ze al uit voorzorg stijf tegen de voordeur aanliggen, dan kunnen we niet om hun heen. Ook nu liggen ze voor de deur en met grote ogen volgen ze ons in elke beweging. Dan is het zover. Ze weten het precies. Het geluid van de autosleutels of het zoeken naar de leesbrillen, het omdoen van de schoudertas, allemaal seintjes dat we bijna gaan.

Soms stuur ik ze expres op de bank en zeg dat ze thuis moeten blijven. Heel gemeen, ik weet het, maar hun beledigde gezichtjes, die blikken: onbetaalbaar. Als ik dan in een deuk lig van het lachen, springen ze gelijk opgelucht van de bank en beginnen luid vrolijk mee te blaffen. Eenmaal in de auto gaan we gezellig tegen elkaar aanzitten en rijdt Finkers ons naar het heideland.

Het wordt een heerlijke rit, dwars door het Drentse landschap en hoe dichter we bij de plaats van bestemming komen hoe mooier de natuur. We hebben er echt zin in!

Eenmaal aangekomen op een grote boerenhoeve, zien we de schaapjes in de verte al staan. HKH Freyja II blijft in de auto, ze mag niet mee, want dat leidt alleen maar af. Trots, met mooie Miss Bera, loop ik het schapenerf op naar de gezellig uitziende leraar Jaap. We drinken eerst wat thee en kletsen wat. Bera gaat ongeduldig mopperend naast me liggen. Tja, dit hadden we natuurlijk niet zo afgesproken. Aktie, dat zouden we gaan doen. Toch?

Inmiddels regent het pijpenstelen, dus wachten we nog wat langer, maar als het dan niet ophoudt besluit Leraar Jaap dat hij de schapen gaat laten ophalen door één van zijn eigen goedgetrainde honden en dat we de les binnen gaan doen in de schuur. Een schuur helemaal gevuld met stro en hoopjes schapendrop. Eerst gaat Miss Bera erin rollen. Ik weet niet wat ik zie. Oh, zegt Jaap geruststellend, dat doen ze hier allemaal… Dan ontdekt Miss Bera de dropjes… Alles wat ze doet, de schapen ziet ze niet. En al gauw – na 25 minuten – zegt De expert op dit gebied: “Dit wordt ‘m niet.” Ik, als bazin, ben ontroostbaar en probeer het nog over een andere boeg te gooien, maar Jaap is resoluut: “Miss Bera is afgekeurd.”

De week erop gaan we op gesprek bij de volgende schapenhoedster, want we geven de moed nog niet gelijk op. We gaan naar Twent Heimer, die op een prachtig landgoed woont in Twente. En omdat we daar toch moesten zijn voor een kinderfotofeest, op locatie in Almelo, maken we er gelijk een midweekje van. We maken kennis met haar 7 honden, allemaal hoeders.

Terwijl ik druk ben met de honden en met een gans die op eieren ligt en heel hard tegen mij en de honden blaast, maakt Wim een soort van making-of foto. Ik snap er niet veel van, hij roept steeds naar me: “Blijf staan! Blijf zo staan!” En nog een paar keer heel dwingend BLIJF STAAN!” Ik hoor de schapenhoedster wat gniffelen en ik kijk achterom…. Ik schrik me een hoedje! Staan er twee ezels achter mij met hun bek al weid open, klaar om aan te vallen! En de honden spelen gewoon verder, alsof er niets aan de hand is.

Of stuur een emailtje naar info@koninginvanpieterburen.nl, dan schrijf ik als je dat wilt een leuke boodschap voorin.
Met prachtige illustraties van Martine Versluijs. ‘Puppy Eyes studio’

Ik heb een nieuwe hobby! Jeweetwel de mensen gaan naar escaperooms. Nou ik doe ook sinds kort aan escapie! Uit m’n halsband, uit m’n tuig, uit m’n dikke tuig. Gewoon overal uit, reuze spannend en excitie! Ik doe het ook steeds op een moment dat ze het niet van me verwachten en ik ben heel snel! Nu gingen ze gisteren met mij naar de dierenwinkel in Winsum, waar ze ook altijd van die witte chippies kopen die mijn vriend Loki ook altijd krijgt. Nou dus je snapt wel dat ik daar graag naar binnen ga en ja hoor, ondanks dat ik nu al groot ben(volgens mijn vrouwtje heel groot, 16 kilo en 46 cm hoog) mocht ik toch op de toonbank staan en ik zette mijn liefste gezichtje op en kreeg van iedereen aaitjes. Wees nou eerlijk, daar doe je het ook allemaal voor toch en voor de lekkere snoepjes die je daar altijd krijgt. Ik was verrast, ipv dat mijn vrouwtje trots was op mijn nieuwe hobby, hoorde ik haar zeggen dat ze het een groot probleem vond. Och, zei de dierenwinkelmeneer, daar weten we wel wat op, daar hebben we speciale Hoedinietuigjes voor! En Huphup, voor ik het wist had ik hem om! Je snapt wel dat ik hier wel op ga broeden…
Was getekend SkagaHoedinie

Mooie ‘IJslandse Hond’ pupjes beschikbaar in de provincie Groningen.
Zes weekjes oud nu.
Contactpersoon: Sylvia Slangen
Tel: 0598-381650 / 06-27403377
E-mail: skelligs@hotmail.com

KillerSkaSkaga heeft waarschijnlijk een spoedcurcus ‘killen’ gehad van Miss Bera en dit keer met veel succes. Madameke schrikt er zelf erg van, dat het dan nu eindelijk gelukt is. Vanochtend komt ze na lang zeuren toch naar binnen met iets groots bruins in de bek. Ik heb gelijk hele enge associaties erbij en denk aan het ergste… Vleermuis, grote dooie rat. Ik roep gelijk Finkie wakker: Help, wakker worden drafkoomn helpen gelijk kom KOM KOMDRAF!!! SCHIET OP Alsof m’n eigen leven aan een zijden draadje hangt en Skaga kijkt me verschrikt aan en laat gelijk haar dikke enge buit vallen vlakbij mijn bed. Ze jumpt een paar keer in het rond en kwispelt haar staart er bijna af, zo blij en trots, maar weet ook dat ze het niet meer mag vast pakken. Maar dat hoeft ook niet vrouwtje, zie je haar denken, dat is een mooi cadeautje voor jou!IEEEEWWWWWWWWWWW Onze redder/SugardaddyFinkie buigt zich inmiddels over de trofee en het blijkt een vogel te zijn. Hij is nog warm, dus vers van de pers. Ik kijk mijn kleine killerSka aan en vraag me af, vind ik jou nog wel lief? JAJAJA, vrouwtje, straalt uit haar oogjes , ik jou wel hoor! En Miss Bera kijkt me aan, alsof ze er niet bij hoort, maar ondertussen.
Wij hebben een grote tuin en een privé-binnenplaatsje waar de dames ‘s nachts of ’s ochtends vroeg op mogen, zodat niet de hele buurt wakker geblaft wordt, of als het snel even moet, zoals vanmiddag toen we ons powernapje gingen doen met z’n allen. Daar blaffen ze niet zo gauw, omdat ze niet zo kunnen racen qua grootte. Er was me al een tijdje een soort van poepgeur tegemoet gekomen, dat ik dacht huh is dat nou buiten of ben ik het zelf , dat ik in bed heb gepoept. Bera had al een paar keer drammerig gekreund dat ze ook op bed wilde, tenminste half slaperig dacht ik dat. Maar toen ik mezelf verplichte eraf te gaan, zag ik dat Miss Bera hoge nood had en gelijk de struikjes inschoot en Skaagje erachteraan… Zo begon het tweede killeravontuur vandaag… Nog niet echt doorhebbende dat er ook diarree aan de orde was wachtte ik geduldig tot de dames alledrie weer naar binnen wilden. Maar Skaagje kwam niet en kwam echt niet, ook niet toen ik verleidelijk riep dat het kluifjestijd was en ook niet toen ik de andere dames verplicht aan het blaffen had gezet en ook niet toen ik zelf als een wolfje zelf ging huilen, wat normaal ook wel es helpt en ook niet toen ik kwaad ging roepen. Niks hielp en de andere dames wilden ook niet meer naar buiten om de jonge onderzoeker even voor mij op te halen. Gatverdarrie, er zat niks anders op, ik moest zelf gaan kijken waar ze was, op blote voeten, want ik was te lui om m’n schoenen aan te doen.En wat ik toen zag vond ik ondanks alles ook wel weer aandoenlijk. Voor me sprong een dartel hertje heen en weer, rondjes draaiend springend in de lucht en tegelijk vloog er ook steeds wat mee de lucht in waar ze dan weer met haar pootje tegenaan sloeg. Net toen ze het opving in haar bekje, riep ik SPUUG en ja hoor, ook Skaga deed het gelijk, alsof het een natuurcommando is. Trots rende ze naar me toe en met moeite ging ze ook gelukkig mee naar binnen. En ik, nog even snel checken met blote voeten of er iets nog leefde, niet te dichtbij, het zou me kunnen grijpen. En daar lag tussen de te vroege herfstblaadjes een dood muisje… nog aan één stuk, net als de vogel van vanochtend. RedderFinkie loste het weer op voor ons en heeft het lijkje verwijderd. #neveradullmoment #lovingicelandics

Wat gaat de tijd snel, ons knappertje al weer 1 jaar. En zooooo ondeugend en ook zooooo ontzettend lief. Wat gaan we aanstaand jaar allemaal doen? We gaan opnieuw naar de trainingen van de Hondenschool Ronald van Kampen in Warffum, gevordenden 2 en de ringtraining. We gaan door met de Doggydance. Schapendrijven gaan we ook proberen, of in Twente of ergens in Drenthe. Tentoonstellingen? Ik denk het wel, zolang Skaga en wijzelf het leuk blijven vinden zullen we ook heengaan. Ook zullen we Skaga gaan laten testen binnenkort op HD en Patella luxatie.
Wordt vervolgd.
Nu nog wat leuke foto’s!