Sneeuwstorm

De avonturen van Huize Pieterburen!
Saai is het hier nooit, laat dat duidelijk zijn. Zeker niet met onze honden. Ik kan me trouwens goed voorstellen dat er ook vrienden zijn die denken dat wij alleen nog maar kunnen praten over honden honden en nog es honden, alleen maar honden en dat klopt ook precies, Vroeger ging het ook nog wel es over zingen, maar dat hebben we nu ruim een jaar al niet meer gedaan, brrrr.Oh nee klopt niet helemaal want natuurlijk zijn we nog naar Humberto Tan geweest, is ook zo, met Gre Parelmoer en Beppe Harley. Maar nu weer over op hondenpraat.Twee avontuurtjes en heel veel foto’s.

Eerste verhaaltje, Skikkja is dus mee gegaan logeren in Pieterburen en ze kwam hier echt zo binnen: ‘Hallo daar ben ik weer’ en plofte overal in alle mandjes neer, nooit weggeweest! Van de week stond ze ineens boven op één van de tafels op het pleintje, want daar lag allemaal gewassen speelgoedjes en vrolijk kwispelend stond ze ertussen, zo van ‘welke zal ik es even uitzoeken’. Nou wij hebben alles even op de grond gedaan en haar gesommeerd toch echt van de tafel af te gaan. Nog geen half uur later stond ze er weer bovenop, want ja er lag ook nog een (veel te klein) roze pluche mandje en ze pakte hem beet en nam hem mee… dat ging behoorlijk stuntelig, dus we hebben halverwege even geholpen. En wat dacht je wat nu ligt ze er elke dag in, en het past echt niet, maar ze doet het! En vandaag lag zelfs twitter er ook in hahaha.

Tweede verhaaltje is van een wandeling in Appelscha. We gingen met Skaga en Twitter op pad, het mooie sneeuwbos in. Op de heenweg Twitter los, met de lange sleeplijn achter haar aan en regelmatig haar terug roepen voor een knuffeltje, wat ze dan ook keurig doet. In de verte liep een man met een klein loslopend hondje en ja hoor Twitter zag hem gelijk en ik zei tegen haar “Toe maar hoor, ga maar kennismaken, toe maar.” En zo gezegd zo gedaan, vrolijk luid blaffend rende Twittie naar het hondje, maar dat viel niet in goede aarde en het hondje rende keihard weg, ook van het baasje. Ik Twitter gauw voor een knuffeltje teruggeroepen en dat deed ze keurig. De man met het hondje in geen velden of wegen meer te zien. We vervolgden onze sprookjeswandeling. Op de terugweg, bijna aan het einde, de rollen omgedraaid, Twitter vast en boefje Skaga los. Wim en ik zeiden nog tegen elkaar het is zo stil, kan wel en Skaga is vast te moe om op avontuur te gaan… Wat dacht je wat , loopt daar diezelfde man weer en ja hoor PAF als een stoute speelse speer, Skaga erop af! En zij komt echt niet terug voor een knuffeltje, ook niet voor een snoepje, maar wel na tien minuten, dat dan weer wel gelukkig. En weg hond, weg baasje…De volgende dag ander avontuur, ook best leuk, komen we een reuzen Sint Bernardhond tegen, dit keer was ik met mijn vriendin Reinanda op pad, met Twirre en Elska(kleindochter van onze Bera). Nou onze beide honden waren niet echt gecharmeerd van dat grote monsterbeest, die trouwens heel lief en vrolijk was. Twitter te vrolijk hahaha, ik heb haar nog nooit zo hard horen gillen, als een wildbabyzwijn die vermoord wordt, zo hard! We vervolgen al snel onze sneeuwwandeling en verdwaalden flink, maar wat mooi is het daar in Appelscha! Later op de middag gaat Finkers een quality wandeling doen 1 op 1 met Skaga en wie komen ze tegen? Dat grote monster weer! Die onwijs grote Sint Bernard. Skaga vond het prachtig en ze hebben heerlijk los lekker wild samen gerend en gespeeld. Goh zegt die man tegen Wim, “Ik kwam hier vanochtend twee vrouwen tegen met precies zulke honden.” “Ja” zegt Wim “Dat waren mijn vrouwen!”